اشعار

امـشب رواق دیــده را آذیــن بـبـنـدیــد           همراه اشک شوق خود چون گل بخندید

امشب فــروغ آســمــان ها را بـبـیـنـیـد           نــور چــراغ کهکــشـان ها را بـبـیـنید

امشب سپهر زهد و تقـوا ماهـتابی ست           چون روز در شب آسمان ها آفـتابی ست

امشب که اشـک چـشـم من آئیـنه بسته           با ذوق، اشک شوق در چـشمم نشـسته

با اشک، شوق خویش را ابـراز کردم           بر آسـمــان چـشم دلــم را بــاز کــردم

دیــدم تـمام عـرشـیان را در سـمـاوات           دارنـد بر درگـاه لـطـف حـق منـاجـات

جـبریــل می گــوید که نــورٌ نــور آمد           شــیــدائـی آمـد عـشـق آمـد؛ شــور آمد

امشب مریـدان شام مـیـلاد مـراد است           امــشـب دل آل رســول الله شــاد اسـت

ای دل حـسیـن بن عــلـی فـرزنـد دارد           زین غنچــۀ زیـبــا به لب لبخــنـد دارد

ای اهــل عــالــم زیــنـت عُــبــاد آمــد           من فــاش گــویــم ســیــد ســجــاد آمــد

سجاده از او رنگ و بـویی تـازه دارد           اخــلاص و تقــوا آبـرویـی تــازه دارد

وقت ولادت هم پر از شور نماز است           رخــسارۀ نـورانـیـش نـور نـمـاز است

پیچیده در هـفت آسـمان راز و نیـازش           پُل بـسته تا عـرش برین روح نمـازش

عشق و محبت با دل او همنـشین است           او مظهـر تـقـوا و زین العـابـدین است

در هـر دلـی بــذر ولایش ریـشه دارد           آن دل برای حـشر خـود انـدیـشـه دارد

مـهـرش کـلیـد بـاغ فـردوس خــدا شـد           هر کس ز مهرش شد جدا ازحق جدا شد

آن کس که گردد ذرۀ این مهر پر نـور           روز جزا هم با همان نور است محشور

هر کس دلش پر میزند در صحن سینه            پــروانــۀ پـــرواز دارد تـــا مــدیـــنــه

بر ما «وفائی» می رسد بـوی مـدیـنـه           ای کاش ما را خـواند او سـوی مـدینـه

مژده ای شیعه که باشد شب میلاد امشب           پا نهاده به جهان حضرت سجاد امشب

شهربانو بکند فخـر به نـسـوان جـهـان           که خدا طرفه گلی ناز به او داد امشب

مرحبا پنجم شعبان شد و روز صلوات           زین بشارت دل عـشاق بُوَد شاد امشب

ای گدایان به بَرِ حضرت زهـرا بروید           عـیـدیـانه دهـد آن مـادر عُـبـّـاد امشب

کاخ ظلم از برکات قدمش ویران است           خـانـه آل امـیـّـه شـده بـر بــاد امـشب

دوش رو بر سجـاد (کلامی) می گـفت            باد ای سـاجد حق خانه ات آبـاد امشب

نـشـیب های دل من فـراز می خـواهد           فـراز اشک مرا در نمـاز می خواهد

مـؤیّـد است به روحُ الـقُـدس قــلم اما           برای شعــر سرودن نیـاز می خواهد

اگر چه کرده دل من خیـال پـردازی           حقیقت است که عاشق مَجاز میخواهد

بـرای سـفـرۀ بـازش نـیـامدم ایـنـجـا           گـدای این در، آغـوش باز می خواهد

اگر چه این دو شب از جام کربلا مستم           دلم دوبـاره شراب حجـاز می خواهد

پیـاله ای بـدهـیـدم که دم زنـم حـق را

دوبـاره زنـده کـنـم قـصۀ فـرزدق را

نسیم پـنجـم شعـبـان ز راه آمده است           صدای پای بهـاران ز راه آمده است

ببـین بـدون پـیـمبـر بدون جـبـرائیـل           دوبـاره آیــۀ قـرآن ز راه آمـده است

میـان بـیـشۀ شیـران هـاشـمی امشب           غزال عرصۀ ایمان ز راه آمده است

فقط نه اینکه ز راه آمده عزیز عرب           عزیـز دختـر ایران ز راه آمده است

زنی که در رگ او خون آریایی هاست           که از دیار دلـیران ز راه آمده است

شب تـولـد فــرزند شاه دخـتـر ماست

زبان مـادری او زبـان کشور ماست

کسی که شد ششمین نور سورۀ انسان           کسی که خسته شد ازسجده های اوشیطان

کسـی که هست تجـلّی پـنج تن در او           کسی که شد پـدر هـشت قبـلۀ ایـمان

کسی که با نفـس یک غـلام سـادۀ او           نفـس گـرفته زمین مدیـنـه از بـاران

کسـی که مـوقع انـفـاق بین سـائـل ها           ملقّب است دل شب به صاحب انبان

به حق او حجر الاسودی شهادت داد           که جز به حق علی وا نکرده است دهان

به حیرت است کنار حَجر دو چشم هشام

ز اهـتـمام خـلایـق به احـتـرام امــام

بخوان که ضبط کند آسمان صدایت را           صحیـفه پخش کند بعد این نوایت را

برای این که بخـوانیم «لا تــؤدّبنی»           بخــوان برای ابوحمزه ها دعایت را

تو با زبـان خـدا حرف می زنی آخـر           چگـونـه یــاد بگــیــریم ربــنـایت را

بیا و بعد دعــا روضه هم بخـوان آقا           بـیـا و شــرح بده داغ کـربــلایت را

بیا بگو چه کشیدی تو در چهل منزل           بگو که بست به زنجیر دست و پایت را

بـیـا بگـو چـه به روز رقـیـه آوردنـد           بگو چگـونه کـشیـدند عـمـه هایت را

کسی که حرف خدا و کتاب می آورد

کنار یک سر تشنه شــراب می آورد

با تو هر لحظۀ من بوی خدا می گیرد            عطر اخلاص و مناجات و دعا می گیرد

بچـشان بر دل ما طـعـم عـبـودیّـت را            سجـده هـامان به نـگـاه تو بها می گیرد

تو ولی نعمت و ما  بندۀ لطفت هستیم            رحـمت واسـعـه ات دست مرا می گیرد

تا بـقـیـعت دل شیــدای مرا راهی کن            عـشق از گـوشۀ چشمان تو پا می گیرد

آن قدر بنده نوازی که دل چون من هم            عـاقـبـت تـذکـرۀ کـرب و بـلا می گـیرد

بانی روضه‌ی اربـابی و باران باران             چـشـمم از محضر تو اذن بکا می گیرد

از تو بر گردن اسلام چه دِیْـنی مانده

با فــداکـــاری تو شور حـسیـنی مانده

رهـبـر جـان بـه کـف اهـل ولایی آقـا            مـظـهـر بی بـدل صـبـر و رضـایی آقا

به تو و عزّت و ایثار و شکوهت سوگند            عـلـم افــراشـتــۀ خــون خـــدایــی آقــا

بـیـرق نهضت ارباب به روی دوشت            وارث ســرخـی خــون شـهــدایـی آقـا

خطبۀ حـیدری ات کاخ ستم را لرزاند            دشـمـن تـو نَـبَــرد راه بـه جــایـی آقــا

کربلا را که تو به کوفه و شام آوردی            هـمـه دیـدنـد که مـصـبـاح هــدایی آقـا

مصحف چشم تو از عشق حکایت دارد            راوی غـیــرت و ایـمـان و وفایی آقــا

دیـدۀ غـرق به خـون تـو گـواهی داده             تـو عــزادار چـهـل سـال مـنـایـی آقــا

اشک هم از غم چشمان تو خون می‌گرید             زائـر جـان بـه لـب کـرب و بـلایی آقا

چشم های تو از آن ظهر قیامت می خواند

دم به دم در همه جا داشت مصیبت می خواند

غـربت و بی کسی قـافـله یـادت مانده             شـام انـدوه و شب هـلـهـلـه یادت مانده

خار غم چشم تو را باز نشانده در خون            پـای زخـمی و پُـر از آبـله یادت مانده

در خرابه تو هم از پای نشـستی آخر             قـامـت خــم شـدۀ نـافــلـه یـادت مـانـده

زخـم بی مرهم چـل روز اسـارت آقا             سال ها سـلـسـله در سلـسله یادت مانده

سالیانی ست که این داغ شهیدت کرده             تلـخی طعـنـۀ صد حـرمـله یادت مانده

قاتلت درد و غم و بی کسی عاشوراست

سالیانی ست دل زخمی ات ارباً ارباست

روز میـلادتـان چه روزی بود           در مـدیــنـه هــوا بـهـاری بـود

برق می زد نگاهـتان از عـشق           وقت یک عکس یـادگـاری بود

روز میـلادتـان چه روزی بود           چـشـم عــالـم به دستِ آقـا بـود

سر تـبـریک گـفـتـنِ به حـسیـن           بین خـورشید و مـاه دعـوا بود

 روز میـلادتـان خــدا خــنـدیـد           فــتــبــارک دوبــاره نــازل شد

حـضرت حـق برای شیـعـۀ تـو           امـتــیــازات ویــژه قــائــل شـد

روز مـیـلادتـان نــســیــم آمــد           غـنچه ها را یکی یکـی وا کرد

خنده های تو بس که شیرین بود           هوس شیر و شهـدِ خـرمـا کرد

ای کــلــیــم مــدیـــنــۀ نــبــوی           مــرد شب زنــده دار سـجــاده

همۀ عـرش تحت سلطۀ توست           حـضرت شــهــریــار سـجــاده

آســمــان ها به پـات افــتــادنــد           هـر زمـانی به سـجـده افـتـادی

بـا زبــور صـحــیــفــه ات آقــا           درس دلــداده گــی به مـا دادی

آمـد ابـلــیس شکـل یک افـعـی           نقـشـه ای شـوم را رقــم بــزنـد

عـددی نـیـست این فــرومـایــه           که نــمـاز تـو را به هــم بـزنـد

پـوزه اش را به خـاک مالـیـدی           مـرحـبا، آفـرین، چه پـیـکاری!

تا سلاح البکاء به دستت هست           چـه نـیـازی که تــیــغ بـرداری

خـاک نـعـلــیــن هــایـتــان آقــا           سـرمــۀ چـشم حـوریان بهـشت

اشــک های زلال نــافــلــه ات           عـسـلِ چـشـمـۀ روان بـهـشـت

بـنـده گی را به من بـیـامـوزیـد           نــروم ســمــت لااُبــــالــی هــا

کاش می شـد بخـواهی و بشـوم           از ابــوحــمــزه ی ثــمـالـی هـا

سیــد الــعــابــدیـن دعـائـی کـن           گـرۀ کــور خـــورده در کــارم

غیر از این جا بگو کجا بروم!؟           بــا امــیــد آمــدم، گــرفــتــارم

سـیـدالـعــابــدیـن نـگـاهـی کـن           بی پـنـاهـم مـرا تـو یــاری کن

نوکـرت کـربـلا نـرفـته هنوز!           تـا نـمُـردم ز غـصه کـاری کن

از سکوتم صدا درست کـنـید            ذکـر یا ربــنـا درست کـنـیـد

بــبـریــد و بــیـاوریــد مـــرا            بلکه از من گدا درست کنـید

در دلم گر بناست خانه کـنیـد            اول این خانه را درست کنید

می شود سنگ دستـتان بدهـم            می شود که طـلا درست کنید

فقر ما را کسی درست نکرد            ای کـریمان! شما درست کنید

شد اگر،شکر اگرنشد یک وقت            می نـشـیـنـیـم تا درسـت کـنید

بعد از آن که مدیـنه ام بـردید            سـفــر کـربـلا درست کـنـیـد

از لـب مــا دعــا نــمی افـتــد

کــربــلا، کــربــلا نمی افـتـد

این قـبـیـلـه همه شـبیه هم اند            این کرم زاده ها چه با کرم اند

چه نیازی ست تا بزرگ شوند            در همان کودکی مسیح دم اند

زنـده ام می کـنـند مثـل مسیـح            بـر تـن مـرده ام اگـر بـدم انـد

هــمه آمــاده ی بــلا هسـتـنـد            جاده های عروج پیچ وخم اند

عـاشـقـان بیـشـتـر پی نـامـند            عـاشقـانی که عـاشـقـند کم اند

عاشقان در نــگــاه آل عــلی            گـر اسیـرنـد بـاز محـتـرم اند

دخـتـران قـبـیـلـه های عـرب            خـادم شهـربـانـوی عـجـم انـد

عـجـمی کـرده اند جـانــان را

آبــــرو داده انـــد ایــــران را 

ای انـیـس قـــدیــمــی دلـهـــا            آفـــتـاب بـــلــــنــد نـاپـــیــدا

تـا خـــدا مـی بــرد دلِ مـا را            پَـرِ سجـاده هــای سبـز شـمـا

من كجـا و غــبـار مـقـدمتـان            تو كجا، كوچـه های این دنیا

من كی ام بی زبان ترین مـردم            تـو خــدای بـــلاغـــتــی امـا

نـفـسی دِه كه از تـو دم بـزنم

بال در صحن این حـرم بزنم

آسمان مـوج شد تلاطم كــرد            كه خدا جلوه بین مـردم كرد

آسمان جای خود، ازاین محشر            عرش هم دست وپای خود گم كرد

عرش هم جای خود، خدا خندید            لحظه ای كه لبت تبـسـم كرد

آب با نـیت دو ركـعت عشق            بـا غـبـار شــمــا تیـمـم كـرد

هـمه دیـدند بـا دو چـشـمـانت            چـشم هـای پـدر تــكــلـم كرد

خانه ات قـبـلـۀ غریبان است

پایـتـختت تـمــام ایـران است

ای سراپـای تو مثـال حـسیـن            دومیـن مـرتـضای آل حسین

روی دوش تو گیـسوان علی            كنج لب های توست خال حسین

با تمـاشای تو بـه سـر می شد            شب و روز تمام سال حسین

خنده ای كن كه در تو گُل كرده            همه زیبـایـی جـمـال حسیـن

سیر می دید چهره ات را عشق            به سرش بود اگرخیال حسین

شـور آب آور حسیـن هـستی

دومین حـیـدر حسیـن هـستی

سرخوش از بانگ این طرب هستیم            مست شیرین ترین رطب هستیم

مثـل موسـیـقـی شگفت بـهار            نغمه هایی به روی لب هستیم

شجـره نـامـه ای اگـر داریـم            همگی بر تو مـنـتسب هستیم

مـا هـمـه خـانه زادتـو یـعنـی            هـمۀ ما از این نـسب هـستیم

شكر حـق ما ز آستـان توأیـم

هـمگـی از نـوادگــان تـوأیـم

به علـی رفته ای،غـدیری تو            نه فقـط شیـر، شیـرگیری تو

هـم ركـابِ عـــلـی اكــبـرهـا            هم خـروش سفـیـر تیـری تو

شـوره زاریم و خشكسال اما            چـشـمـۀ روشـن كـویـری تو

خوش به حال دودست خالی ما             لحظه هایی كه دستگـیری تو

با حضورت غم پـدر سر شد

كـــربـلا با تـو كربـلاتـر شد